kolejny pieprzony ranek wyciąga po nas
zaborcze dłonie drapieżnika
z zapamiętaniem Syzyfa delektuje się vendettą
na szkicu wykonanym namiętnością
morderczym muśnięciem słońca
ukręca łeb konwulsyjnemu pożądaniu
świeżym powiewem zlizuje feromony
pełzające w krzywiznach pościeli
aż do wieczora żywić się będzie ochłapami
rzuconymi przez wzbierającą tęsknotę
a ty szczęśliwy już nawet nie pamiętasz
zapachu tamtego niespełnionego uczucia
skraplającego się kiedyś w podświadomości
skrywając wstydliwe tajemnice
pod powłoką przezroczystych snów
zmierzam do miejsca przeznaczenia
ukrytego w załamaniu dwóch ścian
mrugnięciem powiek zmieniam
kolejne sceny spełnianych pragnień
na których kusisz mnie delikatnym owocem
zerwanym z drzewa mojej kobiecości
zatracamy się w wyuzdanej zmysłowości
obnażając lekko wstydliwą namiętność
przyjmujemy z pokorą rzeczywistość
chowając się w ciemnym kącie społeczeństwa
po omacku szukamy odpowiedzi
dlaczego jesteśmy sobie tak potrzebni
odwracam się zalotnością spojrzenia
długich rzęs przyprószonych znudzeniem
drżącymi opuszkami maluję uśmiech
wciąż zbyt matowy w ostatecznej konfrontacji
z upojeniem zanurzam się w cynizmie
rozkosznie otulającym mój egoizm
koniuszkiem szeptu zakradam się
ku twoim myślom przepełnionym pragnieniem
wygładzam pseudomiłością wszystkie rysy
tak bezczelnie wyryte przez namiętność
i w podzięce kroplą tequili doprawiam herbatę
bo tylko ona może być twoja
czy to znowu mój błąd
że z zapamiętaniem złomuję
opuszki palców które zostawiły
twoje linie papilarne na mej skórze
wyrzucam niechciane szepty
do kotła wypełnionego nienawiścią
czy to znowu mój błąd
że zamawiam buldożera
do wywozu namiętnych słówek
którymi osaczałeś mą codzienność
i dziegciem doprawiam
słodycz tamtej pseudomiłości
ale to teraz twój błąd
że po omacku szukam naszego świata
już tylko ogarkiem torując drogę
i to twój rachunek za przekroczony limit
kłamliwych rozmówek damsko-męskich
wystawiony imiennie
czy zastanawiałeś się kiedyś dlaczego
milczeniem toruję sobie drogę
pośród warkotu myśli splamionych banalnością
czy pomyślałeś jak wielkim wyzwaniem jest
wyrównywanie oddechu przyspieszonego
oczekiwaniem na dźwięk dzwonka
czy wiesz jak nisko upada mój wzrok
w poszukiwaniu splotu naszych dłoni
a jednak wciąż widzisz sugestywną czerń linii
leniwie balansującą na krawędzi
mojego terytorium
