Zapowiadano na ten dzień (15 wrzesień, sobota, AD2012) słoneczną pogodę z temperaturą około 20.st.C. Jednak, patrząc na niebo można było nabrać wątpliwości. Cóż, ja, jak wiadomo wszystkim, jestem niepoprawną, nieustającą optymistką i zaopatrzona w ogromne pokłady ufności w spełnienie się przepowiedni zaplanowałam na ten dzień wycieczką do Chęcin (zachęcona zresztą przez moją siostrę Mirkę). Przy okazji postanowiłam odwiedzić, znajdujący się w bliskim sąsiedztwie Skansen Wsi Kieleckiej w Tokarni (coś ostatnio ciągnie mnie w kierunku skansenów – aż doczekałam się komentarza „Beatko, Ty już do skansenu trafiłaś???”).Patrząc na niebo nie za bardzo mi się ta chmurkowatość podobała. Jednak z każdym przebytym kilometrem chmurki jakby się rozstępowały i ukazywało piękne, błękitne niebo. 
Coraz bardziej spokojna o aurę kierowałam swój wzrok na widoki bardziej przyziemne. Krajobraz z miejskiego, przemienił się w małomiasteczkowy poprzetykany lasami, łąkami, polami. Jechałam nowo wyremontowaną trasą krakowską. W pobliżu Kielc trasa jeszcze jest w budowie. Trochę zaskoczona spostrzegłam, że zamiast kładki, bądź to wiaduktu budujemy na pewnym jej odcinku tunel, a właściwie tunelik (nie wiem chyba ok. 20-metrowy). Przez chwilkę (ale to był dosłownie moment, tak jak długość tego naszego tunelu do włoskich czy francuskich J) poczułam się jak w Alpach Włoskich. Jednak tu był to ułamek sekundy tam natomiast tunelami wydrążonymi w skałach jechało się po kilkadziesiąt minut. 
Wreszcie ukazał się cel pierwszego etapu mojej podróży – ruiny zamku w Chęcinach.
Na miejscu powitało mnie dwóch zbrojnych rycerzów. Chłopaki były drewniane i małomówne i przez to chyba nabrałam do nich większej sympatii.
Idąc w kierunku ruin oczom moim ukazały się stragany pełne badziewia wszelakiego. Brać, przebierać i wybierać. Ja oczywiście byłam ukierunkowana na jeden tylko towar – krzemień pasiasty (nazywany polskim diamentem), który właśnie w tych okolicach i nigdzie indziej na świecie, jest wydobywany. W ogóle oprócz okolic Sandomierza i Ostrowca Świętokrzyskiego ta przepiękna skała nie występuje. Jej skład stanowią opal i chalcedon, wiem to z Wikipedii 
No więc, przez kilkanaście minut, jak w jakimś zauroczeniu, przebierałam w pięknie wygładzonych tych kamieniach i nie mogłam się zdecydować, który mam wybrać. Wszystkie oryginalne, ciekawe i każde pięknie uformowane pasiaste wzory w odcieniach jasnej i ciemniejszej szarości wabiły i krzyczały do mnie to ja jestem najpiękniejsza, ja jedyna i niepowtarzalna. Całe szczęście cena tych największych była, w porównaniu z podobnymi w sklepach jubilerskich, śmiesznie mała. W związku z czym nabyłam sobie kilka.
W tym czasie słonko wyszło zza chmurek już na dobre i spacerek na wzgórze zamkowe był całkiem przyjemny. Po dotarciu na szczyt można było podziwiać przepiękną panoramę. Najwięcej widać było oczywiście z wieży, na którą można było wejść krętymi wewnętrznymi schodami. Warto było, gonić oddech i pokonać pewnie ze 120 schodków (nie liczyłam sle dużo ich tam było) , dla widoków, które z wieży się roztaczały. 
‘W tych pięknych okolicznościach przyrody’ (jest to jeden z ulubionych cytatów z „Rejsu”, ten konkretnie wygłoszony przez Jana Himilsbacha) czułam się fantastycznie. 
Będę powtarzała to przy każdej okazji, że staję się ‘mother’s nature (son) woman’ (słowa piosenki J.Lennona). Ruiny, jak to ruiny, wiele do oglądania interesujących miejsc tu nie ma. Ot pozostałości po dawnym zamczysku, z pewnością o wiele bardziej ciekawym. Podobają mi się te wieże dwukolorowe (mają mury grubości 2 m. widać to przez okienka). Wyższą część wieży dobudowano z cegły po 300 latach od powstania zamku (w XIIIw.) stąd ten odmienny kolor. 
Z zamku wychodzi się przez gotycką bramę w murze o grubości 2m. (również), wybudowanym z tutejszego szarego wapienia. Fajna murarska robota, te cegiełki – kamienie, różnej wielkości, misternie poukładane, tworząc równą, grubą i pionową (z której strony by nie patrzeć) ścianę.
Po zejściu z zamkowego wzgórza postanowiłam troszkę odpocząć i nasycić oczy okolicznymi widoczkami a także moimi (już tak mogłam o nich powiedzieć)” diamentami” pasiastymi. 
Ubrana już w moją nową biżuterię, rzuciwszy okiem ostatni raz na okolicę pojechałam w kolejny etap swojej dzisiejszej wycieczki.
A drugim celem moich wojaży było: 
Podoba mi się takie troszkę podglądanie dawniejszego życia, jak były urządzone domki i całe gospodarstwa. Wstąpiłam do domku krawca Hersza Michela. 
Bielone chaty pięknie prezentowały się w promieniach zachodzącego słońca. Równie do twarzy w promieniach słonecznych było chatkom drewnianym, które stwarzały wrażenie ciepła i przytulności. 
Te chatki ze strzechami ozdobnie przyciętymi na narożnikach, drewniane, pięknie bielone albo po prostu z kamienia nadają temu miejscu niepowtarzalny klimat.
Dzień się kończył, skansen czynny tylko do 18-tej a ja jeszcze głodna, chciałam zjeść w tutejszej karczmie. Uśmiechnęłam się do kelnereczki i zapytałam czy nakarmi jeszcze zgłodniałą turystkę. Chętnie zakrzątnęła się po zapleczu i po 7 minutach stała przede mną miseczka pysznej grzybowej z łazankami i pierogi z mięsem.
W drodze powrotnej podziwiałam okolice zabarwione ciepłym kolorytem zachodzącego słońca. Tylko na dalekim horyzoncie, tam, dokąd zmierzałam widać było złowieszczy pas ciemnych chmur. 
Ponarzekałam sobie trochę, ale doszukałam się plusa w tym całym moim wyjeździe -ostatni dzień wakacji spędziłam w pięknym miejscu. Gospodarze skansenu rozdawali gościom ziemniaczki (Bryzę) - bo to przecież wykopki były. Można było sobie nabrać ile tylko dusza zapragnie. No tom wzięła całe 2 kilo na pamiątkę.
, właściwie był to wyjazd po samochód Romci. Zostawiła go tam w czerwcu, jak uszkodziła sobie nogę i zapakowali jej kolano w gips. Nie musiała mi 2 razy mówić, kierunek - morze - zawsze jest dla mnie właściwym kierunkiem. Pogoda była zmienna ale nie przeszkadzało mi to w łażeniu z kijkami po plaży. 
Zaprosiłyśmy Stasia, by przyjechał do nas z Koszalina i dał krótki koncert. 
Było miło i kameralnie - ludzi niewiele, bo to poezja śpiewana. Może, gdyby jakieś dyskopolo albo biesiada to byłoby większe zainteresowanie. A tak... Jednak, ci kuracjusze, co przyszli, widać było, że słuchają, wzruszają się i śmieją. Jedna słuchaczka w dowód wdzięczności za występ podarowała-wyrecytowała własny wiersz. Miłe. W czasie tego krótkiego pobytu byłam na jednej zorganizowanej wycieczce do ogrodów Hortulus w Dobrzycy. Przepiękne miejsce.
Znajdują się tam ogrody tematyczne: japoński,
angielski, francuski, mistyczny
, biały, purpurowy, leśny itp itd z oryginalnymi aranżacjami, 
jak np. ta na zdjęciu "GAUDI". Na tym również zdjęciu widać jak gość wykopuje sobie jakąś roslinkę. Chociaż tuż obok był wielki sklep ogrodniczy, w którym można było nabyć sadzonki roślin, facet wpadł na genialny pomysł. po co ma kupować jak można sobie wykopać roślinkę. Taka nasza-polaka-cwaniaka cecha. Świetnie się tam czułam aż nie chciało się stamtąd wyjść. W piątek wyjazd do Ciechocinka na spartakiadę. 
W całym tym przedsięwzięciu liczy się udział i zabawa - nie traktujemy spartakiady jako rywalizacji a uczestniczek jak konkurentki, chociaż były bardzo ambitne wyjątki. Zjechały dziewczyny z całej Polski. Sporo nas było. Po sportowych zabawach przemaszerowałyśmy przez Ciechocinek przy dżwiękach lokalnej orkiestry dętej, rozdając baloniki i "Sekrety Życia". 
Wylądowałyśmy w muszli koncertowej, gdzie wystąpiły dla nas Jarzębinki z 'Koko EURO' i innymi hiciorami. Zerwałam się, bo chciałam jeszcze przypomnieć sobie Ciechocinek.
Dzień zakończył się uroczystą kolacją i zabawą. Następnego dnia, po śniadaniu, wyjechaliśmy w kierunku domu. Wcześnie, bo obawialiśmy się po południu korków. Ale podróż mijała zadziwiająco szybko, więc wstąpiliśmy do Skansenu Wsi Mazowieckiej w Sierpcu. Urokliwe miejsce, jesli ktoś lubi wiejskie klimaty. Na dodatek miejsce tętniące życiem, nie muzeum, bynajmniej. Wioskę mazowiecką stanowią chaty z różnych okresów XVIII-XX wieku. W chatach można pogawędzić z prawdziwym szewcem, spróbować swojskiego chleba ze świeżo utłuczonym masłem, poznać techniki tkackie, wyplatania koszy wiklinowych, 
przędzenia wełny, wykonywania różnych ozdób. W zagrodach żyją sobie zwierzęta domowe, w przydomowych ogródkach uprawia się warzywa, na polach - zboże. Jest park, dworek
, stajnie i konie. Wiele razy plenery skansenu stanowiły plan filmów fabularnych. Dworek np. stanowił plan w "Panu Tadeuszu".