dalma10

 Człowiek, co winien jest, ze ogród raju

Zmienił na drogę boleści pątniczą,

Gdzie jest spotkanie każde na rozstaju

A dni bez męki za radość się liczą,

Nieurodzajem gdzie każdy użątek,

Zawodem każda nadziei otucha,

A kresem płaczu nowych łez początek,

Co z serca wiecznie wezbranego bucha -

- Człowiek ten za to ma dziś taka chwile,

Że mu zazdroszczą tęczowe motyle;

Że nakłaniają doń słuch źdźbła mietlicy,

Aby dojść jego dziwnej tajemnicy;

Że się zlatują doń wiatry swawolne,

Zrozumieć tego ni pojąć niezdolne;

Że nawet świerszcze umilkły w zdziwieniu

I same swemu dziwią się milczeniu,

I nasłuchują zdumione, ciekawe:

Iż oto człowiek ten legł sobie w trawie

I ŚPIEWA !