depresja
depresja,wiesz, tak na co dzień, nie tylko od święta. Jest jak klaun, który chce rozbawić tych, co oglądają przedstawienie.
Na życia scenie - osamotnienie. Światła i cienie.
Lecz gdy gasną jupitery i klaun zrzuca maskę, uśmiech gdzieś znika, nikt już nie klaszcze.
Bo prawdziwy spektakl trwa za kulisami. Tam twarzą w twarz walczysz z demonami. Tam noc panuje, ból, niezrozumienie.
Brak swej wartości.Duszy potępienie.Tam pytań za dużo.
Tam nikt nie pojmuje. "Weź się w garść, bądź twardy" - krzyczy i strofuje. "Weź nie udawaj, nic Ci nie będzie.
Wyjdź do świata i ludzi!" Głośne hasła wszędzie...Lecz to nie pomoże, to nic nie zmieni.
W grze świateł, słońca, mroku i cieni.
Tu trzeba zajrzeć wgłąb czarnej duszy.Dłoń, serce podać, nadstawić też uszy. Próbować zrozumieć, obecnym być.By dzięki temu ktoś wciąż mógł tu żyć.
