0o0MMM
chyba przekaz jest oczywisty...
smutkiem przerzucasz
kolejne zdjęcia.
te znane Ci twarze, znane serca
i twe nogi wprost do ugięcia..
wytłumaczyć sobie nie możesz
czemu tak brakuje Ci
szarych przedmieść
ubogiego domu
rozkaz wedle
życzenia. komu?
na przekór sobie.
a czegoś brak. ?
Spoglądając na wizę
z uczuciem
że kolejny dolar wypchany polską kieszeń
nie uleczy.
więc proszę.
wróć do domu..
czego Ci brak?
tak trudno zrozumieć,
że ktoś na Ciebie czekał
dni
tygodnie
lata
wieczność.
i zbyteczno...
a teraz jest zimno na zewnątrz
i nikt Cię nie usłyszy
czujesz ? to wewnątrz
serce czyjeś dyszy.
i tak trudno Ci uwierzyć
że mając tyle
chcesz mieć mniej.
Bez układów
nie dojdziesz nigdzie - myśląc
nie zleciałeś na dół.
Gdzieś daleko, za Wisłą...
I doktorze,
nie wierzę, że nie mogłeś być
tym kim chciałeś być
w ojczyźnie swej....
ale skoro
za oceanem milej Ci jest...
więc proszę,
nie wracaj do domu
jeśli obce Ci matczyne serce.
moneta daje szczęście w ręce.
lecz gdy biało czerwone barwy
przypomnisz sobie
i ten zapach rodzinnego domu..
sercu szczęście paląc
nie zwierzaj się nikomu
zapłacz lekko przy świecy
"tak daleko mi do domu..."
pieniądze szczęścia nie dają.?
autor
Już
przeszło 2000 lat temu Epikur twierdził, że śmierci bać się nie należy,
bo przecież póki jesteśmy, śmierci nie ma, a gdy ona przychodzi, nie ma
już nas. Dla hinduisty śmierć to nie koniec, a tylko jeden z punktów
jego niekończącej się wędrówki – samsary. Chrześcijanin pocieszy się, że
śmierć nie tylko nie jest końcem, ale w zasadzie jest dopiero
początkiem pozbawionego trosk ziemskiej egzystencji życia wiecznego. Ilu
filozofów, ile religii, tyle sposobów na oswojenie śmierci. I za dużo
ich, i za mało jednocześnie.
Ludzie umierają codziennie, a od czasu wynalezienia telewizji umierają wręcz hurtowo, bezwstydnie, na naszych oczach. Umierają dzielni żołnierze, umierają anonimowi biedacy, umierają gwiazdy, zarówno te lokalne, jak i światowej sławy, umierają znani poeci, umierają ciapowaci prezydenci, umierają okrutni dyktatorzy, umierają małe dzieci. Wszyscy zdają się powtarzać średniowieczne: memento mori, a my jednym ruchem kciuka zmieniamy kanał i zapominamy.
Śmierć obca spowszechniała, zdewaluowała się do informacji wklejonej na Facebooku, do opisu w komunikatorze, do jednego z wielu tematów rozmów zaraz obok pogody. Śmierć już od dawna nie przeraża (chyba już nawet horrory tego nie potrafią) i nie zmusza do refleksji. Potem niezapowiedziana przychodzi do nas, a my, samotni pod zimnym światłem gwiazd, zaczynamy sobie z tej samotności zdawać sprawę, z tej naszej bezsilności, małości, z naszej nędzy, z bezsensowności...
Miłość i śmierć często szły ze sobą w parze. Miesiąc temu w naszym wyborze poezji dominowała miłość, zatem marcowy wybór oddajemy w ofierze śmierci. Na początek dwa piękne wiersze jednych z moich ulubionych poetów: Bolesława Leśmiana i Jana Kochanowskiego. Może ci, którzy w trudnych chwilach nie znajdą ukojenia w religii czy filozofii, znajdą je właśnie w poezji.
Witold Wieszczek
