ma3golcia1

Tańczę zaklęta na wietrze, rozbijam sobą ciężkie powietrze W końcu padnięta leżę na ziemi, otulam się kolorami zieleni Patrzę ciekawie na chmury, świat wcale nie jest ponury Jestem cicha, łagodna, zwyczajnie wolna Powierzam myśli przyjaciółce róży, nic nie mówi, spadającymi płatkami na trawie wróży Opowiadam jej minione lata - cóż ma mnie chyba za wariata Biegnę stęskniona do jeziora, w jego objęciach - przyjemnie konam Woda napełnia mnie spokojem, nadszedł księżyc - jesteśmy we troje Wracam zimna i mokra, przytulam się do ognia Patrzę na tylko moje dziś gwiazdy, one ze mną, ja z nimi tak zasnę Umysł powoli gaśnie, dziękuję wam, że jesteście Tu ze mną i teraz, wierniejsze od przyjaciela...

Życie nasze jak pociąg się toczy , gdy się rodzisz to wsiadasz do niego. I ten pociąg przez życie Cię wiezie aż do końca – przystanku Twojego. Nikt z nas nie zna czasu podróży . Pociąg jedzie, wciąż nowe perony , ciągle nowi ludzie wsiadają . Pociąg w rożne rozwozi ich strony. Jedni dłużej są w Twoim przedziale. Inni tylko na chwilkę wsiadają . Są też tacy co zajrzą i znikną i nic innym w podróży nie dają. Każdy ślad swój jakiś zostawi . Mały uśmiech, rąk dotyk, kwiat róży. To w pamięci swojej zachowasz Już do końca życiowej podróży. Najsmutniejsze są chwile w podróży, gdy wysiądą Ci, których Ty kochasz. Po nich zawsze pustka zostaje , cicho w kącie przedziału zaszlochasz. I już smutek zostanie do końca . I tęsknota co pali Cię skrycie , bo już bez tych co byli najbliżsi musisz dalej pojechać przez życie. Lecz gdy w końcu do celu dojedziesz, na końcowym wysiądziesz peronie , to pamiętaj, że oni tam będą , znowu odnajdziesz kochane ich dłonie…

Choć każdy sam życie buduje

To zawsze coś daje i bierze

Nie mów ....'' nikogo nie potrzebuję ''

bo i tak nie uwierzę.

Przyjemność szeroka rzeka ,

niesie nas i woła....

lecz dotyk bliskiego człowieka ,

jest dotykiem anioła....

I wcale nie ja to odkryłam ,

od początku to ludzie wiedzieli

-aby radość pełna była

musisz się szczęściem podzielić ...